Blog
Alles verschijnt in mij
21 maart 2024
Ik voel vertwijfeling. Hoe doe ik dit. Hoe houd ik me staande, blijf ik bij mezelf, verbonden, wanneer het stormt om me heen. Hoe blijf ik voelen wat ik nodig heb en kan ik het mezelf geven. Is er wel tijd, ruimte voor mij terwijl ik er moet zijn voor anderen. Kan ik het oog van de storm vinden, de plek van rust en wijsheid.
Dit houdt me bezig, mijn partner is net geopereerd, mijn liefste, voor wie ik graag wil zorgen. Ik heb ook een gezin om draaiende te houden, te (ver)zorgen. Daarnaast de zorg voor een ouder, mijn vader, met wie het niet goed gaat. Het is veel en voelt overweldigend.
Wat het vraagt van mij is dat ik zo dicht mogelijk bij mezelf blijf, daar duw ik mezelf zachtjes naar terug. Naar mezelf, de veiligheid die ik ervaar vanbinnen, daar herinner ik mezelf steeds opnieuw aan omdat het fysieke en vooral ook emotionele aanwezigheid vraagt, dit brede zorgen voor anderen. Ik merk dat ik geneigd ben om mezelf te vergeten daarin, de zorg voor mezelf als minder belangrijk te zien. Ik ben het aan het afleren, al een tijd, en in tijden van stress is het toch de meest gebaande weg. En dan wringt en schuurt het, voel ik onrust, verdriet en soms radeloosheid.
Vandaag onder de douche herinnerde ik me een lied dat ik in een moment van verdriet ontving. “Als mijn hoofd, als mijn hart verdriet heeft, ben ik er nog steeds. Haal ik adem, klopt mijn hart nog. Stroomt mijn bloed, staan mijn voeten op de grond.” En zo voelde mijn stem als een baken in de storm, een veilige plek waar ik even mag schuilen, mag uitrusten. Werd ik herinnerd aan de veilige plek die IK ben., waar ik altijd op kan en mag leunen.
De woelige zee van binnen werd kalmer, ik bewoog naar het oog van de storm. Er ontstond ruimte voor adem. Voor zakken. Verbinden met het hier en nu. Want wat is er nu, wat wil er nu geleefd, ontvouwen worden. Kan ik de grote hoeveelheid aan gevoelens klein maken en de wijsheid daarin vinden. Ik mag me gedragen weten, me beseffen dat ik niet alles tegelijkertijd hoef te dragen.
En naast dat het veel vraagt (en verdrietig is), is het ook wonderschoon. Te zien hoe liefdevol de kinderen helpen om voor hun vader te zorgen, rekening houden met hem, elkaar en mij. Hoe een klein moment samen met mijn lief me rust en verbinding schenkt.
Om samen met mijn ouders te praten over de dood, over afscheid en welke wensen daarbij horen. Met een lach en veel tranen. Zo puur. De essentie van dit leven.
Alles verschijnt in mij.
Liedjes (ont)vangen
28 februari 2024
Ik krijg steeds meer inzicht in hoe dat nou werkt, liedjes vangen of zoals het zo mooi heet in het Engels ‘ song catching’. Het kan betekenen dat ik een lied hoor/(ont)vang en het ook wil zingen. In dit geval deel ik over mijn eigen liedjes. Wat er gebeurt als ik een lied droom, ontvang, ‘bedenk’.
Afgelopen week was ik met mijn kinderen op bezoek bij mijn broer en zijn gezin in Finland en ik had niet echt mogelijkheid om muziek te maken. Een groot gevoel van gemis bekroop me en ik kon er niet omheen. Muziek maken is wat ik het allerliefste doe. Er iedere dag mee bezig zijn brengt zoveel vervulling. Iedere dag, kort of lang, me verbinden met de magische stroom van klank en woorden zijn op alle lagen zo vervullend. Ermee bezig zijn is het beantwoorden van de roep van mijn ziel.
Het meest bijzondere blijft als ik liedjes droom, het gebeurt niet heel vaak maar gebeurt wel. De kunst is dan om niet te denken oh ik onthoud het wel totdat ik op ga staan. Net als een melodie doorkrijgen op de fiets of wandelend. De kunst is om het direct ter plekke op te nemen, direct in te zingen op mijn telefoon. Sinds ik dat doe, nu zo’n 2 jaar, merk ik een toename in de creatieve stroom. Ik neem mezelf serieus, ik neem het lied serieus, en probeer haar roep zo goed mogelijk te beantwoorden. Vaak neurie ik melodieën of zing ik woorden die ik op een later moment terugluister om er vervolgens mee aan de slag te gaan.
Ik zie een lied als een wezen met een wil, ze wil aanraken, verspreid worden, klinken, gedeeld worden. Ze weet zelf heel goed hoe ze wil zijn, aan mij de kunst om zo goed mogelijk te luisteren. Soms komt een lied door en is het direct klaar. Andere keren is het een kwestie van luisteren, laten rusten, blijven spelen en laten groeien.
Ik ontvang liedjes, ze zijn niet van mij. Dus als je ze wil zingen doe het dan vooral! Ik vind het wel belangrijk om de stroom te eren en daarom vraag ik je om te benoemen dat ik het lied heb ontvangen. De ethiek van liedjes delen, song sharing, zoals ik het heb geleerd.
Een brief
12 februari 2024
Ik kreeg een nieuwsbrief waarin de schrijfster Lucy Woesthoff van alles deelde over haar ervaring met de peri menopauze. Het raakte me en ik dacht….ik schrijf je terug
Lieve Lucy
Nooit eerder geschreven en nu voelde ik me erg geroepen.
Het onderwerp menopauze gaat me nauw aan het hart. Ik ben 48 en menstrueer 2 jaar niet meer, ik was relatief jong toen de overgang begon. In het begin ervaarde ik een wonderlijke mengeling van boosheid en diep verdriet. Ik vond het zwaar en mijn vriendinnen waren niet in deze fase, ik voelde me alleen en verdrietig, schrok van de somberheid. Ik ben, toen ik begreep wat er speelde, op eigen verzoek door verwezen naar de menopauze poli in Amsterdam waar ik alles behalve een positieve ervaring had helaas. Ik had zoveel verlangen naar een holistische aanpak en geen direct voorschrijven van medicatie.
Dat pad bleek geen succes en ik ben zelf op onderzoek gegaan. Gestopt met alcohol, koffie en (grotendeels) suiker. Veel gaan lezen, ik kan het boek the menopausal years van Susun Weed van harte aanbevelen. En natuurlijk de klassieker van Christiane Northrup en de boeken van Lucy H Pearce. Ik ben me gaan verbinden met mijn woede want ik had zoveel boosheid, zoveel dat ik ervan schrok en die ik steeds beter kon begrijpen door erover te lezen en uitingen te vinden. Ik heb allerlei hobbies/liefdes weer opgepakt waarbij ik direct het meest denk aan muziek maken, iets wat ik in mijn tienerjaren heel veel deed en toen lange tijd niet meer. Ik ben gaan onderzoeken wat ik eigenlijk zelf wilde, waar mijn passies lagen, waar ik blij van werd. Een klassiek pad zo weet ik inmiddels voor een vrouw die in dit stadium arriveert.
” I’ve been longing to say this out loud. Women are born with pain built in. It’s our physical destiny – period pains, sore boobs, childbirth. We carry it within ourselves throughout our lives. Men don’t. They have to seek it out. They invent all these gods and demons so they can feel guilty about things, which is something we do very well on our own. And then they create wars so they can feel things and touch each other and when there aren’t any wars they can play rugby. We have it all going on in here, inside. We have pain on a cycle for years and years and years, and then just when you feel you are making peace with it all, what happens? The menopause comes. The fucking menopause comes and it is the most wonderful fucking thing in the world. Yes, your entire pelvic floor crumbles and you get fucking hot and no one cares, but then you’re free. No longer a slave, no longer a machine with parts. You’re just a person. In business.”
Kristin Scott Thomas on Fleabag, season 2.
Mijn belangrijkste les die ik graag met je wilde delen is:
de opvliegers gaan waarderen voor de functie die ze hebben, de lessen die ze in zich dragen. Want dat ze belangrijk zijn daar ben ik echt van overtuigd. Lastig en vervelend ook, daar heeft iedereen het over. Maar de bevrijding die de menopauze brengt, de wijsheid en het vertrouwen, de zelfverbinding. De aandacht daarvoor mis ik zo. Ik heb grote moeite met de medicalisering van een rite of passage die in haar essentie, als we het onszelf toestaan om dit te omarmen , zoveel rijkdom en pracht in haar draagt.
Iedere opvlieger heeft in mij stukje voor stukje iets weggebrand wat niet meer diende, wat ik los mocht laten, zelf opgelegde remmingen, onzekerheden, ideeën over hoe ik me moest verhouden tot de maatschappij, mezelf, mijn eigen vrouwelijkheid, mijn lichaam.
Door de innerlijke beweging te maken naar omarmen ipv wegduwen , accepteren ipv wegwensen, is er zoveel geheeld op zielsniveau. Ik voel me zorgelozer, duizend maal meer vertrouwd met mezelf en zoveel meer vertrouwen in mezelf en zachtheid naar de mensen om me heen. Soms bozer dan vroeger ja en tegelijkertijd zoveel meer duidelijkheid. Dit ben ik.
Voor mij is dit de boodschap van de overgang. En dat ik dit mag ervaren, wat er mentaal gebeurt, bevrijd wordt, losgelaten wordt, mag opbloeien – gespiegeld wordt in mijn fysieke lichaam, ik vind het zo bijzonder.
Probeer de schoonheid die deze fase brengt te zien voor wat ze is. Want ze is er. Echt waar.
” as written by Liza Munday for the Atlantic in october 2019, the human species is unusual in the fact that nonreproductive females “do not die”. Females of most other species can bear young until they die. The mystery of why we ‘survive’ as it were beyond our child bearing years is something that has occupied the (supposed) great minds of the ages……Female killer whales, as well as narwhals and short-finned pilot and beluga whales, are the only other animals who go through menopause”
Veel liefs
Myra
Winteren
18 januari 2024
Om me heen is sneeuw en ik winter.
De beweging naar stilte en verstillen is nog steeds zo groot in mij, ik ben benieuwd of jij dit ook merkt. Winteren. Diep van binnen is er de echo van de heilige nachten. De stilte. De ruimte. Me laten zakken in het niet weten. Zakken in donker, in zacht, in stilte. Laat me nog even hier blijven in het huis van mijn hart. Zodat vanuit deze stilte, vanuit het niets, iets kan groeien.
Net voor oud en nieuw las ik over deze periode. Hoe we met ons leven volgens de Gregoriaanse kalender eigenlijk afgesneden worden van de innerlijke beweging. Die is niet vol goede voornemens beginnen in januari (als je dat überhaupt al doet). Deze periode vraagt nog om verstilling en bezinning, net als de natuur zich nog niet zichtbaar roert mogen wij ook nog in overgave zijn aan de rust. Om dan eind februari, als het leven zich zichtbaar begint te roeren, actiever naar buiten te treden.
Al jaren ben ik bezig met het verbinden met de natuur, het volgen in volle bewustwording van de energetische ruimte en haar vraag aan mij. Wat is er nodig, wat wil ik en ook wat wil ik niet. Toch lijkt het alsof het niet eerder zo duidelijk was voor me, de innerlijke beweging zo sterk.
Om me heen is sneeuw en ik winter.
Een woord
2 januari 2024
Een woord voor 2024. Een woord dat intentie in zich draagt, een wens. Een woord dat omvat wat ik mezelf gun, voor mezelf droom. Een woord dat uitdaagt en prikkelt of juist sust en koestert.
Ooit begon mijn lief met zijn beste vriend de traditie om een woord te verbinden aan het jaar. Ze namen de tijd om te doorvoelen welk woord het beste paste en namen de tijd om het voor te bespreken en na te bespreken. Wat bracht dit woord in het jaar. Klopte het, sijpelde het onbewust door in de dagelijkse kleine en grote dingen. Inmiddels deel ik deze verbintenis, een woord met intentie voor het jaar. Vorig jaar was het vertrouwen en eigenlijk was ik dat vergeten hoewel ik het in alles tegenkwam . Op oudejaarsdag las ik het woord weer en het was zo kloppend voor de wijsheid die vorig jaar bracht.
Voor dit jaar is het plezier. Joy. Ik nodig plezier uit in mijn leven en zijn. Plezier in verbinding, plezier in zijn, plezier in stilte en geluid. Plezier in samen en alleen. Plezier in sensualiteit. Plezier in spiritualiteit en verdieping. Plezier in ontdekken en spelen. Plezier in beweging en rust.
En voor dit moment het plezier in vertragen, verstillen, plezier in tijd met mijn prachtige gezin waar ik zo oneindig dankbaar voor ben. Samen in een huisje in het bos.
De heilige nachten
12 december 2023
“De Rauhnächte zijn twaalf heilige nachten die buiten de tijd vallen. Twaalf nachten in de donkerste tijd van het jaar, waarin je stilstaat bij het afgelopen jaar en kijkt naar het komende jaar.
Het zijn de nachten van het donkerste donker, waarin je tijd maakt voor zuivering, meditatie, toekomst voorspellen en introspectie. Heilige nachten die van oudsher betekenisvol zijn en vol verhalen zitten.” Lunadea
Dit jaar bereid ik me voor de vijfde keer voor om me te verbinden met de heilige nachten. Ik voer rituelen uit, zoek zo min mogelijk prikkels op (hallo telefoon) en richt mijn aandacht naar binnen. Wat leeft er in mij, wat fluistert en kan ik in het dagelijkse leven niet goed horen door alle afleiding om me heen. Ik ervaar het als een magische tijd tussen de tijd.
Ieder jaar opnieuw voel ik hoezeer ik naar deze periode van bezinning en verstilling uitkijk. Het is niet altijd makkelijk om tijd voor mezelf te nemen in een leven met, in mijn geval, opgroeiende kinderen. Ik probeer ze nu ze groter worden mee te nemen met de rituelen die ik, alleen en samen met mijn lief, doe. Ik vertel ze bijvoorbeeld dat ik in deze periode een dromendagboek bijhoud en dat ik droombeelden op papier probeer te zetten. En het mooie is, er wordt bij hen ook iets nieuws wakker. Als je het nog niet kent en er meer over wilt lezen kan dat hier. Er zijn ook verschillende boeken beschikbaar. Ik gebruik dit boek voor inspiratie.
De eerste 6 nachten beleef ik het sterkst, na oud en nieuw verschuift mijn energie naar buiten en kost het me meer moeite om de verstilling vast te houden. En tegelijkertijd voel ik dat ik het ook een beetje los mag laten, het hoeft allemaal niet zo streng. Er moet al zoveel, er is al zoveel gekaderd. Laat dit een moment zijn waarin ik me vrij mag bewegen op de innerlijke stroom.
